Een passend bier voor deze 11 November, de dag waarop we het einde van de eerste wereldoorlog herdenken. Klaprozen alom dus, zo ook op dit Amerikaans bier van The Lost Abbey. De klaproos is immers ook de symbolische bloem van de staat California waar deze brouwerij gevestigd is.

Deze Red Poppy Ale is hun versie van een zuur fruitbier, een stijl die in België wel meer voorkomt en die The Lost Abbey met dit bier eer wil aandoen. Het is een bruin bier dat ze versnijden en rijpen op vat met toevoeging van kersen. In het vat vindt ook de verzuring plaats door de in het vat aanwezige micro organismes.

Oog: Bruin met grote lichtbeige schuimkraag die snel afbouwt tot een dun onsamenhangend laagje

Neus: Sterke geur. Zurig, azijn. Aceton/lijm. Zuur fruitig, kersen, bessen. Sterk vineus kantje. Hout, eikenhout.

Mond/aroma: Heel scherpe zure aanzet die je voelt trekken tot het achterste van je mond. Medium body, heel milde carbo. Droog einde, rijk aan tannine. Ietwat wrang einde. Slechts 5% ABV maar lijkt meer te zijn. Het zure haalt steeds de bovenhand op de andere smaken. Kersen, hout, hazelnoot, gebrande eik, zure druiven.

ABV: 5%

Etiket: Bitter weinig info over het bier zelf, nauwelijks ingrediënten. Afbeelding van een klaproos. Flesje met kurk en muselet.

Met zijn scherpe, je tong in 2 splijtende zurigheid is dit niet een bier dat iedereen zal liggen. Je zou het kunnen vergelijken met een Rodenbach Vintage op steroïden, een gewone Rodenbach met een flink stel kloten. Hou de maalox bij de hand mocht je deze openen en je geen zure bieren gewend bent. Klinkt slecht maar ik vind deze uiterst genietbaar.

Cheers

BelgianBeerGeek